[Blog] Op kamers in Utrecht maakte ik het meest pijnlijke mee

Van de woongroep in Houten verhuisde ik, samen met mijn konijn Maxi en cavia Mini, in mei 2016 naar een kamer in Utrecht. Op de Amsterdamsestraatweg had ik een ruime kamer gevonden in een huis met 3 andere huisgenoten. Voor het eerst stond ik niet meer onder toezicht van Jeugdzorg, had ik geen ambulante begeleiding meer en woonde ik niet meer in een instelling. Iets dat ik sinds mijn 6e of 7e niet meer kende.

Ik liep stage bij Lukkien, een groot productiehuis in Ede. Mijn weken waren goed gevuld. Vijf dagen in de week stage, 1 keer in de week therapie, 1 of meerdere keren in de week scouting, zo vaak als het lukte op zondagochtend bij mijn ouders ontbijten en tussendoor ook nog proberen een sociaal leven te hebben. Toch ging het mij dit keer beter af, doordat ik beter in mijn vel zat. Vaak had ik aan het einde van de week nog tijd over.

Niet lang nadat ik naar Utrecht verhuisde, kreeg mijn biologische zus Rochelle haar eerste kindje. Ondanks dat ik al een verzameling aan nichtjes en een neefje had van mijn andere broers en zussen, was dit wel echt heel erg gaaf. We deelden immers dezelfde geschiedenis en ik was dan ook trots op mijn zus om te zien hoe ze alles goed voor elkaar had in haar leven. Na de geboorte van haar dochtertje, was ik dan ook veel bij hen te vinden in Nieuwegein.

Na mijn stage bij Lukkien was het tijd om af te studeren en te kijken naar de volgende stap. Mijn doel was altijd om na mijn studie Junior Producer naar de HKU in Utrecht te gaan. Samen met een van mijn zussen ging ik naar de open dag, meldde ik mij aan en startte ik de toelatingsprocedure voor de studie Kunst en Economie.

‘Zorgen’ voor Linda
In september 2016 begon ik en alles verliep redelijk vlekkeloos. Ik haalde mijn tentamens met gemak. De projecten voor school liepen goed en ik had een leuk bijbaantje op station Utrecht Centraal bij de AH To Go. Ik deed twee keer in de week aan Krav Maga (vechtsport) en ook mijn sociale leven liep goed. Maar met Linda, mijn vriendin van Talita, ging het wat minder. Na de gebeurtenissen op Talita kwam Linda nooit meer echt in een goede flow; hoeveel hulp ze ook zocht en kreeg. Dat resulteerde erin, dat we met een heleboel mensen in haar sociale netwerk een schema hadden gemaakt en een voor een ‘zorgde’ voor Lin. Op Talita had ik Lin leren kennen als een meisje die het leven niet leuk vond, maar wel wat maakte van de situatie waar ze in zat.

Half oktober, toen ik een nacht bij Rochelle en haar man in Nieuwegein was blijven slapen, werd ik wakker met een berichtje van Linda dat ze wakker was geworden in het ziekenhuis. Linda had een zelfmoordpoging gedaan, maar op tijd had ze nog iemand gebeld voor hulp. De eerste persoon die ik, in tranen, appte was mijn moeder. ’s Middags ging ik naar Linda, die het ziekenhuis weer mocht verlaten. Ik haalde haar op bij twee vriendinnen en zorgde voor haar.

Het meest pijnlijke dat ik ooit mee heb gemaakt
Twee weken later zat ik op school. Het was een woensdag, mijn lessen waren net klaar. Ik zat met 2 studiegenootjes te kletsen over ons schoolproject. Lin had die dinsdag nog een enquête voor ons ingevuld, waar we de resultaten van aan het bespreken waren. Toen werd ik gebeld door Bente, een andere vriendin van Linda. Toen zij belde, wist ik dat het mis was. Het was geen dinsdag. Linda zou niet bij mij zijn die dag, dus ik wist al snel dat het fout was. Mijn gevoel klopte. Linda was die ochtend in bed gevonden.

Als je mijn vorige blogs hebt gelezen, dan weet je dat ik ondertussen al veel meegemaakt heb. Maar deze gebeurtenis blijft voor mij de meest pijnlijke. Waar ik altijd moeite heb (gehad) met mensen vertrouwen, altijd bang was dat mensen mij in de steek zouden laten, vertrouwde ik Linda voor de volle 100%. Linda was mijn maatje. Met haar heb ik dingen meegemaakt, die ik nooit met een ander mee zou maken. Zij was er altijd. Vanaf dat moment was ik haar kwijt, dit jaar al 5 jaar. Nog steeds vind ik dit het meest moeilijke om over te schrijven of praten.

Zelfbeschadiging hielp bij het omgaan met pijn
De weken na het overlijden van Linda waren lastig. Voor mij, maar ook voor iedereen om mij heen. Niemand wist goed wat ze moesten doen. De dood is ook iets lastigs. Veel dingen in het leven kun je links- of rechtsom oplossen; de dood niet. Dat is permanent en niet terug te draaien. Veel mensen om mij heen waren boos op Lin, dat zij mensen dit verdriet aan deed. Zo heb ik het zelf nooit gezien. Misschien omdat ik zo vaak met Linda de gesprekken heb gevoerd dat zij niet meer wilde, maar dat iedereen om haar heen wilde dat ze bleef.

Ik vluchtte weg in veel werken, met school bezig zijn. Ik duwde mensen weg, mensen duwde mij weg en het werd een rommel. Waar ik eerder automutileren beschreef als een verslaving en een verslaving vaak op slechte momenten weer boven komt, is dat ook iets waar ik weer mee begon. De pijn van Linda verliezen is iets wat ik mentaal heel erg zwaar vond en niet wilde voelen. Door zelfbeschadiging voelde het alsof ik de pijn beter aan kon. Ook deed ik nog weinig voor school, waardoor ik achter ging lopen. Dat voelde als falen, waardoor ik nog minder voor school ging doen. Aan het einde van mijn eerste jaar besloten de decaan en ik dat ik het 1e jaar opnieuw zou doen en alleen de vakken zou volgen die ik nog niet gehaald had.

Tussenjaar
Het 2e jaar op de HKU begon een stuk beter. Ik haalde bijna alle vakken die ik moest inhalen. Toch besloot ik te stoppen met de studie en een tussenjaar te nemen. Ondertussen was ik op zoek naar nieuwe woonruimte. Het huis waar ik woonde, kraakte zo erg aan alle kanten en de huurbaas deed er niets aan.

In mijn tussenjaar zat ik nog steeds in therapie, iets dat ik erg nodig had om het verlies van Linda te verwerken. Ook merkte ik dat mijn intelligentie mij in de weg kon zitten. Ik had al zo veel therapie, hulp ed. gehad dat ik alle trucjes wel kende en makkelijk mensen voor de gek kon houden. Iets wat op het moment zelf ‘prettig’ lijkt, want daardoor hoef je niet met de zware onderwerpen aan de slag. Ik hield het lang vol om anderen voor de gek te houden, tot er toch een knop om ging. Nu weet ik ook dat er een verschil zit tussen hulp krijgen en hulp accepteren en aanvaarden. Want uiteindelijk moet je het met hulp, toch echt zelf doen.

Na een lange zoektocht vond ik een eigen studio aan de Catharijnesingel. Vlak voordat ik verhuisde overleed mijn konijn Maxi. Maar mijn cavia Mini ging wel mee naar woonplek 486.

Delaine

Denk jij of iemand in je omgeving aan zelfmoord? Heb je nu hulp nodig? Chat of bel 113 of gratis 0800-0113. Kijk ook eens op de website: 113.nl.

Delaine is lid van de cliëntenraad en blogt iedere 3 weken. Op haar 10e is zij uit huis geplaatst. Zij woonde in de crisisopvang, een leefgroep, gezinshuis, kamertrainingscentrum én in een woongroep. Inmiddels heeft zij haar studie afgerond en is zij begonnen met een 2e hbo studie. In hartje Utrecht heeft zij haar eigen studio, een groot sociaal netwerk en is ze druk bezig met het opbouwen van haar toekomst. Zij is een rolmodel voor jongeren die het op dit moment moeilijk hebben.