[Blog] Wonen op het COZU

Twee jaar lang was ik gewend om met Janny te wonen. Ik zorgde in die twee jaar meer voor haar dan zij voor mij. Dat stopte toen ik op het COZU, de crisisopvang, ging wonen. Dat was raar.

Ik werd geheim uit huis geplaatst. Dat betekende dat Janny niet wist waar ik verbleef. In de eerste weken mocht ik alleen met Janny bellen. Dat gebeurde in een afgesloten ruimte op de bovenste etage van het COZU. Daar zat alleen een dakraam in de kamer. Niemand kon de kamer inkijken. Ook was het een speciale telefoonlijn die niet terug te leiden was, zo werd mij verteld.

Als kind verdedig je altijd je biologische ouders
Mijn gezinsvoogd van toen was er bij als ik met Janny belde. Van tevoren kreeg ik instructies over wat ik wel en niet mocht zeggen. Dit in het geval als Janny vragen zou stellen over hoe of waar ik woonde. Ik weet nog dat ik dat gek vond. Ik had meerdere mensen vervelend horen praten over Janny, dat ze dingen deed die niet netjes waren. Maar als kind verdedig je altijd je biologische ouders, dus ik ook Janny. Toch ging er door mijn hoofd heen: “Hebben al die andere mensen dan toch gelijk?”

Mijn gedrag was niet ‘pleeggezinswaardig’
Op het COZU woonde ik met andere kinderen die ook uit huis geplaats waren. Er zaten grote verschillen in leeftijd, van 8 t/m 16 jaar. Waar het grootste deel van de mensen mij nu kennen als iemand die zich redelijk netjes aan de regels houdt, was dat toen wel anders. Ik deed mee met het keten in huis, misdroeg mij vaak en had dus ook geregeld straf. Mijn gedrag was niet ‘pleeggezinswaardig’. Waar er eerst naar een pleeggezin voor mij gezocht werd, werd er later voor mij naar een leefgroep gezocht.

De partners van mijn biologische ouders waren belangrijker
Na een aantal weken mocht Janny weer bij mij op bezoek komen. Zij verbleef in een opvang in Hoograven. Op de fiets kwam ze mij ophalen. Ik herinner mij nog dat we op de fiets zaten toen ze vertelde dat ze in de opvang een man had ontmoet waar ze mee samen was. Ik vond dat stom en moest huilen, maar Janny vertelde mij dat als ik het niet kon accepteren ze mij terug bracht naar het COZU. Een terugkerend iets bij allebei mijn biologische ouders. De partners waren altijd belangrijker dan de kinderen.

Gezinsvoogd Hanneke
Halverwege mijn verblijf op het COZU ging de gezinsvoogd die ik toen had met zwangerschapsverlof. Hanneke werd mijn nieuwe gezinsvoogd. Aan mijn eerste herinnering aan Hanneke heb ik een warm gevoel overgehouden. Eén van de contacten die hersteld werd toen ik op het COZU woonde, was het contact met mijn biologische vader Richard. Hij ging trouwen en wilde graag dat ik bij de bruiloft aanwezig was. Voor die grote dag was er een eerste bezoekmoment. We gingen kleren kopen voor die bijzondere dag. Op de dag zelf vond Hanneke het belangrijk om erbij te zijn. Het contact was meer dan twee jaar lang zo goed als weg geweest. Ik zou voor het eerst een hele dag mijn broers, zus en biologische vader en zijn vrouw weer zien. Bij de bruiloft zelf was ik niet aanwezig. Hanneke kon er op dat moment niet bij zijn. Wel ging ze samen met mij naar het feest, in het dierenpark in Amersfoort. Aangekomen op de parkeerplaats zag ik mijn oudste broer. Rennend ben ik naar hem toe gegaan met de angst heel hard te vallen. (Ik denk oprecht dat ik nooit meer in mijn leven zo hard gerend heb als toen ). Maar ik had ze zo gemist.

De volgende plek…
Ik woonde meer dan vijf maanden op het COZU. Ik ging daar naar school, vond daar een ritme en leerde leven zonder beide biologische ouders. Na het COZU verhuisde ik naar een leefgroep in Zeist. Met een volgeladen auto met spullen vertrokken Hanneke en ik naar Kinabu, de volgende plek waar ik ging wonen.

Delaine is lid van de cliëntenraad en blogt iedere drie weken. Op haar tiende is zij uit huis geplaatst. Zij woonde in de crisisopvang, een leefgroep, gezinshuis, kamertrainingscentrum én in een woongroep. Inmiddels heeft zij haar studie afgerond en is zij begonnen met een 2e hbo studie. In hartje Utrecht heeft zij haar eigen studio, een groot sociaal netwerk en is ze druk bezig met het opbouwen van haar toekomst. Zij is een rolmodel voor jongeren die het op dit moment moeilijk hebben. Mail Delaine via ambassadeurs@samen-veilig.nl