Is er gevaar?
Is er een levensbedreigend gevaar? Bel dan onmiddellijk 112.
Uit de sector
Echt gebeurd. Zojuist.
Ik kom een kennis tegen die ik al een tijdje niet heb gesproken en we wisselen even de nieuwste ontwikkelingen in ons leven uit.
“OH!”, zegt ze. “Ik heb nog aan je gedacht omdat je bij ‘jeugdzorg’ werkt. De afgelopen twee jaar ging het niet zo goed met me. Gescheiden, [tienerzoon] uit huis laten plaatsen… het jeugdzorgteam uit de gemeente is betrokken…en mijn ex staat tegenover me. Het gaat nu goed hoor maar nee, ik lag écht aan puin de afgelopen jaren!”
Geschrokken vraag ik hoe het met haar zoon gaat.
“Ja, hij zit in een gesloten instelling nu”, zegt ze, om na mijn *extra geschrokken* blik gelijk toe te voegen “nee, het gaat echt hartstikke goed! Hij zit op de rit en zijn traject is af. Hij wacht nu om door te stromen naar een gezinshuis, alles zit vol. Weet je wat het is met [gesloten instelling], ze hebben een slechte reputatie maar ze kunnen het wel!”
Enigszins opgelucht dat het weer goed gaat, vraag ik naar de samenwerking met haar gezinscoach, heeft ze er wat aan? “Oh, ja die is goud!”, zegt ze. “Die heeft me het vertrouwen in mijzelf als moeder weer teruggegeven.”
Als ik thuis ben app ik haar: mag ik haar verhaal anoniem delen op LinkedIn? Over jeugdzorg horen we nooit de succesverhalen en ik denk dat het voor veel medewerkers (incl. mijzelf) een opsteker is in alle negatieve berichtgeving over ons werk. Als ze leest wat ik heb geschreven, appt ze terug “Top! Gewoon plaatsen. Het is de waarheid. En je kunt ook zeggen dat jeugdzorg zo opkwam voor het kind. Ze hebben gewikt en gewogen. En veel expertise in huis.”
Het mag ook eens gezegd.
Laura Goei